KONRAD STASZEWSKI

Kogo dzisiaj zabić?

 

 

​– Dlaczego lubisz czytać kryminały?

 

Nie spodziewałem się tego pytania i nie wiedziałem jak na nie odpowiedzieć. W ogóle nie spodziewałem się, że zostanę zaczepiony w najbardziej znienawidzonej sieci księgarskiej w Polsce.

 

Spojrzałem na stojącego przede mną bezczelnego tęgiego mężczyznę, starając się nie zwracać uwagi na skierowany w moją stronę włączony dyktafon. Redaktorzyna, aktorzyna – pomyślałem, a przecież do niedawna byłem taki jak on. Tylko że jego nikt nie nauczył kultury. Ciekawe, czy pytał wszystkich potencjalnych klientów, czy tylko tych, którzy stali w kolejce do kasy z książką w dłoni. A może tylko zaczytanych w Doyle'u?

 

– Z kilku powodów. Choćby dlatego, że są intrygujące i stanowią dobrą odskocznię od codziennego życia – odpowiedziałem na odczepne.

 

– Nudnego życia?

 

– Tego nie powiedziałem. – Spojrzałem nad plecami stojącej przede mną kobiety. Miałem przed sobą jeszcze trzy osoby.

 

Uff, dzięki ci Boże – pomyślałem.

 

– Miałem na myśli to, że powieści kryminalne, choć często bardzo realne i, że tak powiem, życiowe są jednak bardziej przewidywalne od prawdziwego życia. A czy pan coś czytuje? – zapytałem, choć podejrzewałem, jakiej udzieli mi odpowiedzi.

 

Mężczyzna wyjął z kieszeni chusteczkę i przetarł okulary. Gdy je z powrotem założył, uśmiechnął się słabo i odpowiedział:

 

– Niedawno przeczytałem Johna Leake'a. Książka powstała na faktach, ale teraz nie pamiętam tytułu.

 

– Pewnie "Pisarz, który nienawidził kobiet" – podsunąłem. Zaintrygował mnie. Byłem pewien, że rzadko czytuje książki. – Czytałem, ciekawa lektura i opowiada o kimś takim, jak – ugryzłem się w język, zanim dokończyłem. – pan.

 

– Ja? – zdziwił się. – Ja nie jestem dziennikarzem i nikogo nie zabiłem. Tylko sobie tutaj dorabiam.

 

Teraz już wiedziałem, dlaczego był bezczelny. Nie znał nawet podstaw kultury i nadal mówił do mnie na ty. Na szczęście stanąłem już przed kasą.

 

– Dzień dobry.

 

Ekspedientka uśmiechnęła się do mnie życzliwie i nieco przepraszająco. Wskazała wzrokiem moją natrętną muchę.

 

– Pięćdziesiąt dziewięć złotych, dziewięćdziesiąt groszy.

 

Machinalnie spojrzała na imię i nazwisko na karcie. Tym razem to ja się uśmiechnąłem nieśmiało.

 

– To pan?

 

– Tak. – Nie spojrzałem na stojącego nadal przy mnie grubasa. Miałem jednak przeczucie, że zupełnie nie wiedział co się działo. – Czasem i ja coś kupuję. Głównie jednak klasykę.

 

– Przeczytałam pana powieść. Podobała mi się. Lubię kryminały i powieści sensacyjne.

 

– Dziękuję. A co mi pani poleci?

 

– "Wycieczkę na tamten świat" Litwinowych. Czytał pan już?

 

– Jeszcze nie, ale postaram się, gdy tylko będę miał okazję.

 

Zapłaciłem za Doyle'a i odszedłem od kasy. Mucha poleciała za mną.

 

– Napisał pan książkę?

 

Tym razem usłyszałem „pan”. Uśmiechnąłem się w myślach.

 

– Tak.

 

– I zabił pan w niej kogoś?

 

Ponownie przytaknąłem i powiedziałem:

 

– Myślę także nad kolejną. Ofiarą będzie pewien tęgi, niedoszły dziennikarz.

 

Nie mówiąc nic więcej, wyszedłem z księgarni.

 

 

Opisana przeze mnie scena jest fikcyjna, ale gdyby w rzeczywistości ktoś zapytał mnie, dlaczego lubię czytać kryminały, odpowiedziałbym, że nie tylko lubię je czytać, ale także pisać. Podobają mi się atmosfera i intryga kryminalna, którymi pisarze potrafią oczarować czytelników. Fascynują mnie realia współczesne i historyczne, które modyfikują lub w pełni odtwarzają. Lektury są odskocznią od rzeczywistości, nie tyle nudnej, ile deprymującej, stresującej, „depresjującej” i przerażającej. Świat, w którym żyjemy jest straszny i często przenika na karty literatury. Morderstwa są światową codziennością, ale czytając powieść mogę utożsamić się z jej bohaterem i wybrać sobie alter ego. Nie muszę być dobry, nie muszę też być zły. Mogę być geniuszem lub detektywem z przypadku. Mogę być nawet ofiarą, ale nadal żyję. Mogę być każdym.

 

Świadomość, że nie ja ginę, że nie mnie spotyka ludzka tragedia na pięć minut podnosi mnie na duchu. Może jutro spotka mnie to samo na ulicy, ale nie dzisiaj. Dzisiaj jestem bohaterem. Mogę mieć idealną lub dziewczynę zła do szpiku kości. Mogę wybrać kogo chcę, zdejmując książkę z półki.

 

Literatura pobudza moją wyobraźnię bardziej niż filmy, czy seriale, a czytanie sprawia więcej przyjemności. Mogę przeczytać rozdział i przez tydzień zastanawiać się, kto okaże się mordercą, zanim zweryfikuję myśli z treścią powieści. Film, co prawda także można wyłączyć, przerwać, ale często jego dokończenie kusi bardziej niż lektura druku. Poza tym filmy są często bardzo spłycane fabularnie i tylko niektóre dorównują dobrym powieściom.