"Patricia Briggs, „Znak kości”

Konrad Staszewski
8 lut 2015
3 minut(y) czytania

Ciężkie życie kojota

Mercedes Thompson znajduje namalowane na drzwiach swojego warsztatu dwie skrzyżowane kości. Wie, co to oznacza. Wampiry pragną zemsty za śmierć Andre, a ich wyrok jest nieodwołalny. Pani Chmary, Marsilia, jest bezlitosna i nie cofnie się przed niczym, żeby osiągnąć zamierzony cel. Mercy musi więc pogodzić się z losem. Nie zwróci się z prośbą o pomoc do watahy, tym bardziej, że już wcześniej stała się przyczyną jej problemów i nie jest do końca akceptowana. Na wampiry, wśród których co prawda ma przyjaciela, także nie bardzo może liczyć, bo nie wie, komu zaufać. Sytuacji nie polepsza niespodziewane pojawienie się jej matki ani koleżanki ze szkoły, Amber, która prosi o pozbycie się pewnego uporczywego ducha.

Kłopoty zdają się nie opuszczać Mercedes. Nic nie jest takie, na jakie z początku wygląda. Kobieta-kojot musi walczyć nie tylko o życie, lecz również miłość, przyjaźń i miejsce w stadzie jako połowica Alfy.

„Znak kości” jest czwartym tomem cyklu o Mercedes Thompson, wychowance Brana Cornicka – Marroka – i jego watahy, choć nie należy do ich rasy. Co ją wyróżnia spośród wampirów, wilkołaków, duchów, nieludzi i innych zamieszkujących Ziemię istot? Mercy jest kobietą umiejącą szybko, bezboleśnie i niezależnie od wpływu księżyca przeistaczać się w kojota. Jest materialna i śmiertelna. Jest też samotnym stworzeniem, rozdartym między poczuciem niezależności, przyjaźnią, miłością, pożądaniem i lojalnością.

Bohaterka zauroczyła mnie swoimi przygodami opowiedzianymi w uprzednich powieściach i miałem nadzieję, że czwarty tom nie będzie gorszy. Niestety… nieco się zawiodłem. Wcześniejsze spokojnie można było czytać jako oddzielne książki. „Znak kości”, mimo że także jest odrębną całością i występują w nim jedynie odniesienia do poprzedniczek, wymaga znajomości „Pocałunku żelaza” (trzeciego tomu). Tym bardziej, że początek czwartego jest rozbudowaną wersją jego zakończenia.

Pierwsze rozdziały są wybitnie nierówne. Z jednej strony zawiązują intrygę (która nie dorównuje jednak poprzednim), z drugiej skupiają się na uczuciach i emocjach towarzyszących głównej bohaterce, która musi dokonać wyboru pomiędzy wilkołakami Samuelem Cornickiem i Adamem Hauptmanem. I dobrze by było, gdyby elementy psychologiczne nie przeważały w dalszej części powieści, ale niestety rzucają cień i rozmywają fabułę. Mercedes użala się nad sobą, tonie w rozterkach, niby nie chce pomocy, jednak nie może się bez niej obyć. Nawet ucieka przed wampirami do Amber, lecz okazuje się, że w ten sposób trafia tylko z deszczu pod przysłowiową rynnę. Jest jedynie marionetką w walce o terytorium, a Marsilia mści się na niej za zniweczenie poprzednich planów i unicestwienie jej podwładnego.

Osią akcji jest właśnie rzekoma zemsta Marsilii oraz jej polityka utrzymania władzy w Chmarze. Drugi wątek stanowi Blackwood i jego menażeria. Wszystko to jednak przesłania miłość Mercy i Alfy. Pierwszy raz dochodzi do ich fizycznego zbliżenia i zmiennokształtna wreszcie dokonuje wiążącego wyboru. Poza tym zauważyłem, że Briggs zaczyna się kierować pewnym schematem: w pierwszym tomie głównym czarnym charakterem był wilkołak, w drugim – wampir, w trzecim – nieludź, a w czwartym – znowu wampir. Czytelnik może odnieść wrażenie, że autorce zaczyna brakować pomysłów.

Zastanawiam się, po co Briggs wprowadziła postać matki Mercedes. Nie pojawiała się ona w poprzednich tomach cyklu. Nie wpływa na fabułę. Jest barwna i z początku myślałem, że może zauroczy Adama i skomplikuje nieco relacje między nim a Mercy, ale tak się nie stało. Pokazała się i zniknęła. Podobnie nie rozumiem wzmianki o Świetlanej Przyszłości, która także niczego nie wnosi, a tylko przypomina wydarzenia z „Pocałunku żelaza”. Nie bardzo pasuje mi także wizualna strona powieści. Autorka wspomina, że Mercy ma jeden tatuaż, natomiast piękna kobieta z okładki posiada ich stanowczo zbyt wiele.

„Znak kości” polecam, choć jest to powieść słabsza od poprzednich części cyklu, i mam nadzieję, że w kolejnych tomach wróci dobra, stara Mercy.

Korekta: Iga Pączek

Książkę można kupić m. in. TUTAJ.