Nie jestem seryjnym mordercą (Dan Wells)

Konrad Staszewski
16 maj 2015
4 minut(y) czytania

Nastoletni John Wayne

Cleaver, będący głównym bohaterem powieści Dana Wellsa twierdzi, że nie jest seryjnym mordercą. Aktor John Wayne, którego znamy, między innymi, z filmowych ról w westernach, także nim nie był. Chłopiec próbuje przekonać czytelników o swojej niewinności w pierwszej części trylogii, której jest narratorem. Ale czy mówi prawdę? Czytelnicy powinni mieć wątpliwości, ponieważ piętnastolatek jest socjopatą i wie o tym bardzo dobrze. Nie jest to też tajemnicą dla jego lekarza i sam tego także przed nikim nie ukrywa. Mieszka w spokojnym Clayton i pomaga mamie i ciotce balsamować zwłoki w rodzinnym zakładzie pogrzebowym. Jego problemy zaczynają się w chwili, gdy w miasteczku dochodzi do tajemniczego, makabrycznego morderstwa. Cleaver jest przekonany, że pojawił się seryjny morderca i próbuje utrzymać na wodzy własnego Mr. Hyde'a. Czy mu się to uda i czy przypadkiem to nie on jest Mordercą z Clayton czytelnicy przekonają się, czytając debiutancką powieść Dana Wellsa Nie jestem seryjnym mordercą.

Sięgnąłem po tę pozycję, mając nadzieję, że będę miał do czynienia nie tylko z interesującym debiutem, ale także z książką, która pozostanie na długo w mojej pamięci i do której chętnie będę wracał. Nie pomyliłem się. Lektura była bardzo ciekawa i zmuszająca do refleksji. Pierwszy tom historii Cleavera nie jest ani czystym kryminałem, ani thrillerem. Zawiera w sobie dużo psychologii i fantastyki. Autor stworzył wybuchową mieszankę, która wciąga czytelnika od pierwszej strony i nie pozwala mu prawie ani na chwilę odetchnąć. Czytając Nie jestem seryjnym mordercą, wyobrażałem sobie dalsze prowadzenie fabuły, i choć w niektórych miejscach się sprawdziło, byłem bardzo zaskoczony pomysłem Wellsa.

Przyjemności lektury dopełniają specyficzne poczucie humor głównego bohatera i plejada interesujących bohaterów. Główną postacią jest narrator i potencjalny seryjny morderca John Wayne Cleaver. W jego zachowaniu występują wszystkie cechy predysponujące go do zostania czarnym charakterem. Autor twierdzi, że prawie sto procent dzieci takich, jak on, jest narażonych na zaprzeczenie tytułowi tej książki, ale nie znaczy to, że zostają one mordercami. Mówi to ustami doktora Neblina, który jest lekarzem chłopca i za wszelką cenę próbuje go zrozumieć oraz stara się mu pomóc. Niemniej jednak, Cleaverowi jest coraz trudniej utrzymać na wodzy swojego demona i jego zachowanie zaczyna grozić nie tylko jemu.

Równie interesującymi postaciami są Max – szkolny i jedyny przyjaciel Johna oraz starszy mężczyzna, Bill Crowley, który nie jest tylko tym, za kogo się podaje.

Wells bardzo dobrze sportretował młodego chłopca, pochodzącego z tak zwanej rodziny dysfunkcyjnej, z problemami, które nie są typowe w okresie dorastania. Czytając Nie jestem seryjnym mordercą byłem zaskoczony rozległą wiedzą autora, analizą psychologiczną głównego bohatera, ale czułem pewien niedosyt. Brakowało mi źródeł naukowych, z których ją czerpał.

Chociaż autor nie określił czasu akcji, czytelnik ma wrażenie, że dzieje się współcześnie i może ją dopasować do każdego dnia, tak jakby Cleaver w danym momencie opowiadał mu swoją nieodległą historię. Bohaterowie są wyraziści i bardzo realni, a wymieniane w fabule postacie historycznych seryjnych morderców dopełniają jej kolorytu.

Niestety, nic nie mogę powiedzieć o okładce powieści Wellsa, ponieważ otrzymałem recenzencki egzemplarz jeszcze przed jej wydaniem, oprócz tego, że jest lakierowania, miękka i bez skrzydełek. Nie mogę także nikogo personalnie skrytykować za pewne niedociągnięcia stylistyczne, redakcyjne i korektorskie, a kilka pojawiło się w moim egzemplarzu.

Zastosowana w książce czcionka jest duża i czytelnia, a odróżniające się, jakby rozlewające numery stron, wyróżniki rozdziałów, imię i nazwisko autora oraz tytuł powieści sprawiają przyjemne wrażenie.

Podsumowując, Nie jestem seryjnym mordercą przeczytałem z dużą przyjemnością. Powieść jest dynamiczna, interesująca, wciągająca i zmuszająca do refleksji, a występujące niedociągnięcia nie przeszkadzają w lekturze. Analizując symptomy choroby głównego bohatera zastanawiałem się nad sobą i zadawałem następujące pytanie: czy jeśli od lat czytam fantastykę i się nią interesuję, zmienię się w goblina, albo czy jestem wampirem? Chyba nie.

Prosty język autora wymieszany z fachowymi nazwami przyrządów używanych w zakładzie pogrzebowym i nieoczekiwane zwroty akcji sprawiają, że książkę pochłania się niemalże jednym tchem.

Nie jestem seryjnym mordercą polecam nie tylko fanom serialowego Dextera, ale także czytelnikom, umiejącym spojrzeć głębiej na otaczającą nas rzeczywistość, szukającym odskoczni i rozrywki, ale jednocześnie wyznającym zasadę MacGyvera „nie rób tego w domu”.

Nie mogę doczekać się lektury drugiego tomu historii Johna Wayne'a Cleavera, pod tytułem Pan Potwór, którego fragmenty znajdują się pod koniec Nie jestem seryjnym mordercą i którego premiera odbyła się 26 stycznia tego (2012) roku.

Mam nadzieję, że wystarczająco zachęciłem Was, drodzy czytelnicy, do przeczytania debiutanckiej powieści Dana Wellsa. Jeśli nie, poniżej prezentuję okładkę wydanej już książki i cytuję opis wydawnictwa, wraz z danymi:

Miasteczkiem Clayton wstrząsa seria tajemniczych morderstw. To moja obsesja. Muszę się dowiedzieć, kto zabija. Mój terapeuta twierdzi, że sam mam cechy seryjnego mordercy. 95% procent seryjnych morderców w dzieciństwie unikało ludzi, podpalało i dręczyło zwierzęta, ale to przecież nie oznacza, że każde pokręcone dziecko wyrasta na zabójcę, prawda? John Cleaver, lat 15, diagnoza: antyspołeczne zaburzenia osobowości/ obsesyjnie zainteresowany seryjnymi mordercami/ może być niebezpieczny. Nie jestem seryjnym mordercą. Ale mógłbym nim być.